Poëzie

[…]
Als ik lees merk ik dat het soms lukt om tussen de regels van een tekst door te vallen. Het resultaat is een verbreding waarin ik mijn omgeving zie samen met het perspectief waarin ik deze zie. Alsof ik door een gekleurd snoeppapiertje kijk en dat nu pas opmerk. Op die momenten merk ik hoe taal richting geeft, alles indeelt en omgeeft. Heel even zie ik hoe voortdurend wereld ontstaat, dat werkelijkheid niet iets is wat af is, maar door ons in stand wordt gehouden, een voortdurend ordenen van chaos. Het scheppen is nooit klaar, het houdt niet op en de lijnen waarlangs dit gebeurt verschuiven. Die verschuivingen kun je als een archeoloog teruglezen in de lagen van de taal.
Een gedicht loopt parallel aan dat hele proces van ontstaan en vergaan en vangt dit in een mini woordenwereldje. Hoe?In een persoonlijk beeld dat zich van zijn particulariteit bevrijdt door de taal. Zingende, springende, mooie, stille, schrille en spannende taal. Maar ook door de andere beelden die het oproept en waarmee het een nieuwe constellatie vormt. Daar hoeft vervolgens geen algemene waarheid over liefde of dood uit komen. Nee, misschien alleen maar iets ongemakkelijks.
[…]
Als je dicht bij de tekst blijft, bewaar je ook afstand, hou je het nog buiten jezelf. Daardoor kun je de dubbele betekenissen, de vele mogelijkheden naast elkaar zien, in plaats van ze direct op te nemen in een begrip, een toe-eigening, een fixatie van betekenis.
Door letterlijk te lezen hou je het gedicht nog even onbeslist, ambigue. Zo vergroot je de afstand tussen jou en de taal.
Er ontstaat een tussenruimte. Heel even maar, want het toe-eigenen, het willen begrijpen stopt nooit.
Ik vind het interessant om die ontembare begripsdwang uit te dagen, die tussenruimte op te zoeken. Het is niet erg om niet alles te snappen.

[Hierboven staat een klein stukje uit de voordracht gehouden tijdens Vers van het Mes XXVII in 2013
De bekende Poëziereeks van getalenteerde ongedebuteerde auteurs.]